پارادوکس معماری پایدار: دوام و گذرا

پارادوکس معماری پایدار مسائلی هستند که در حوزه طراحی و ساختمان با تلاقی مفاهیم مختلف پدید می‌آیند و به نوعی تضادهایی بین اهداف پایداری و چالش‌های دیگر معماری ایجاد می‌کنند. این پارادوکس‌ها می‌توانند از نظر اقتصادی، اجتماعی، محیطی و فنی بروز کنند.

این پارادوکس‌ها نشان‌دهنده چالش‌های پیچیده در مسیر تعمیق مفاهیم معماری پایدار و توازن بین اهداف مختلف می‌باشند. حل این پارادوکس‌ها نیازمند تفکر خلاقانه، تحقیقات دقیق، بهینه‌سازی‌های متعدد و همکاری بین مختصات مختلف معماری و علوم مرتبط است.

رومیان باستان

رومیان برای انتقال قدرت و اعتبار امپراتوری خود، معماری ماندگار را به عنوان نمادی از سلطنت طولانی مدت خود ساختند . امپراتوران از کارهای عمومی بزرگ به عنوان ادعای وضعیت و شهرت خود استفاده می کردند. برعکس، معماری ژاپن مدت‌هاست که ایده‌های تغییر و نوسازی را پذیرفته است که در بازسازی آیینی معابد شینتو مشهود است . عملی که به نام شیکینن سنگو (shikinen sengu) شناخته می‌شود، در ایسه جینگو مشاهده می‌شود، جایی که این زیارتگاه به‌طور هدفمند برچیده می‌شود و هر بیست سال یکبار بازسازی می‌شود. در سرتاسر جهان، فلسفه‌های پیرامون ماندگاری و ناپایداری، سنت‌ های معماری را فراگرفت. در میان بحران آب و هوا، این اصول چگونه در طراحی معماری مدرن اعمال می شود؟

معاصران

معاصران همچنان به ایجاد ساختارهایی به عنوان نمادهای قدرت، برجستگی و غرور ادامه می دهند. به عنوان مثال، استادیوم‌ های المپیک نشان‌دهنده توانایی یک کشور برای میزبانی رویدادهای جهانی و پشت سر گذاشتن نقاط دیدنی نمادین هستند . این سازه‌ها اغلب پس از پایان رویدادها منسوخ می‌شوند و نگرانی‌هایی را در مورد دوام و پایداری بلندمدت آن‌ها ایجاد می‌کنند. به عنوان مثال، استادیوم آشیانه پرنده در پکن، علیرغم عظمت اولیه خود، در تلاش برای جذب استفاده مداوم و ایجاد درآمد است. به طور مشابه، ساخت مجتمع المپیک آتن در سال 2004 و استادیوم المپیک مونترال در سال 1976، نسل‌های آینده را با هزینه‌های بالای تعمیر و نگهداری پس از اینکه ساختمان‌ها دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گرفتند، سنگین کرد.

شیوه ی معماری مدرن

شیوه معماری مدرن در یک جامعه مصرفی عمل می کند که ظاهراً “منسوخ شدن برنامه ریزی شده” را در بر می گیرد . باور غالب این است که ساختمان ها باید به طور مداوم به روز شوند یا تخریب شوند تا فضا برای ساخت و سازهای جدید باز شود. درست مانند استادیوم های المپیک، مراکز خرید سنتی با تغییرات اجتماعی در مقیاس بزرگ مانند افزایش خرید آنلاین و تغییر ترجیحات مصرف کنندگان بی ربط شده اند. معماران و طراحان در حال حاضر با چالش تجسم مجدد فضاها برای مرتبط ماندن در دنیایی که به سرعت در حال تکامل است، روبرو هستند. تطبیق با نیازهای مختلف و تغییر رفتارهای اجتماعی برای شیوه های معاصر بسیار مهم است.

متابولیزاسیون

معماری جنبش متابولیسم ژاپن با هدف ایجاد ساختارهای سازگاری که می تواند مطابق با نیازهای جامعه تکامل یابد، به طور ساختاری تصدیق کرد که شهرهای ژاپن در وضعیت رشد دائمی هستند. این جنبش با الهام از ادغام ابرساختارهای معماری و رشد بیولوژیکی ارگانیک ، به دنبال ایجاد ساختمان‌های پویا بود که برای برآورده کردن نیازهای مورد انتظار آینده “متابولیزاسیون” داشته باشند. با این حال، یک نادیده مهم، عدم پیش‌بینی این بود که خود جنبش در نهایت منسوخ خواهد شد.

به طور مثال

برج کپسول ناکاگین در توکیو که توسط کیشو کوروکاوا طراحی شده است ، نمونه ای از معماری متابولیسم بلندپروازانه است. این برج به عنوان یک سیستم مدولار، با غلاف های منفرد که قادر به تطبیق با کاربری های مختلف و جابجایی در داخل و خارج از یک ساختار هسته مرکزی هستند، در نظر گرفته شد. علیرغم طراحی نوآورانه آن، این ساختمان در نهایت نتوانست به وعده خود مبنی بر تغییرپذیری در پاسخ به نیازهای در حال تکامل اجتماعی عمل کند.پارادوکس معماری پایدار

به تبعیت از آن، معماری زودگذر به عنوان پاسخی به طبیعت سریع دنیای معاصر ما ظهور کرد . تمرکز آن بر ایجاد سازه ها و فضاهایی است که برای طول عمر محدود، از ساعت ها تا چند سال طراحی شده اند. این رویکرد معماری به دلیل ارائه انعطاف پذیری و سازگاری اهمیت پیدا کرده است. با پذیرش ناپایداری، منابع به نحو احسن مورد استفاده قرار می گیرند و ساختارها را می توان به راحتی برچیده و تغییر کاربری داد.

جشنواره موسیقی و هنر Coachella Valley تجارب فراگیر را از طریق سازه‌های موقت ارائه می‌کند. با این حال، به دلیل تأثیرات زیست‌محیطی آن مورد انتقاد قرار گرفته است . ساخت و برچیدن این سازه ها اغلب به منابع قابل توجهی نیاز دارد و زباله های قابل توجهی تولید می کند. مسائلی مانند استفاده از مواد غیرقابل بازیافت و مصرف بیش از حد انرژی نگرانی هایی را در مورد شیوه های پایداری این رویدادها ایجاد کرده است.

فناوری

پیشرفت در فناوری باعث ایجاد فرهنگی شده است که با روندهای شتابان و رضایت فوری تعریف شده است. آنچه به طور طبیعی در جامعه سرمایه داری دنبال می شود، مسائل دور ریختنی و منسوخ شدن است. معماران با چالش طراحی برای آینده ای روبرو هستند که همیشه در حال تغییر و پیش بینی آن پیچیده تر است. ایجاد تعادل بین تمایل به ماندگاری معماری و حفظ فرهنگی با نیاز به انطباق و تکامل به یک سوال اساسی در شکل دادن به معماری آینده تبدیل می شود. معماران چگونه می توانند در این چشم انداز عدم اطمینان حرکت کنند و اجتناب ناپذیری پیشرفت و تغییر اجتماعی را بپذیرند؟پارادوکس معماری پایدار

در نهایت

همانطور که ما با آینده با احساس فوری روبرو هستیم، که توسط افق های زمانی جهانی مانند دستور کار 2030 سازمان ملل برای توسعه پایدار هدایت می شود، جامعه معماری با سوالاتی در مورد رویکرد مورد نیاز برای رسیدگی به بحران زیست محیطی دست و پنجه نرم می کند. معماری پایدار یک رشته در حال تکامل است که به طور مداوم معنای خود را تغییر می دهد. طبق تعریف، اصطلاح “پایدار” به صراحت دوام و طول عمر را نشان می دهد، و نشان می دهد که معماری سبز باید ابدی باشد. با این حال، با ایده‌های حداقل تأثیر محیطی نیز ارتباط نزدیکی دارد. که به این معناست که معماری پایدار باید گذرا، در حال تکامل و «سبک» باشد.

این پارادوکس در تعریف معماری پایدار نیازمند کاوش و درون نگری است. آیا قرار است معماری پایدار دائمی باشد یا ناپایدار؟ آیا راهی برای ایجاد تعادل بین این ویژگی های به ظاهر متضاد وجود دارد؟ در نهایت، پیگیری معماری پایدار باید این دوگانگی را با در نظر گرفتن طول عمر و سازگاری، ایجاد یک محیط ساخته شده که واقعاً برای آینده پایدار است، هدایت کند.