فناوری معماری

فناوری معماری چیست؟

چگونه فناوری معماری نوآوری صنعت را تغییر می دهد؟ اینکه صنعت ساختمان بزرگترین مصرف کننده مواد است و مسئول 40 درصد از کل انتشار کربن است، یک واقعیت عادی است. کار ساخت و ساز همچنین یک تولید کننده زباله بزرگ است و می تواند تا حد زیادی از اصول طراحی دایره ای بهره مند شود. تقریباً سه چهارم کل پروژه‌ های ساختمانی بیش از بودجه هستند و تقریباً نیمی از هزینه‌ های ساختمان‌ها صرف هزینه‌ های سربار می‌شود. در جهانی پر سرعت با چالش های چند وجهی، فناوری و دیجیتالی شدن به دنبال ارائه راه حل های قابل توجهی هستند.

تعریف فناوری معماری 

با درک اهمیت استفاده از فناوری در عصر دیجیتال، فناوری معماری به عنوان یک زمینه مطالعاتی ظهور کرده است که چگونگی تعامل فناوری و طراحی را بررسی می کند. رشته نسبتاً جدید به آناتومی و فیزیولوژی ساختمان ها و تولید و عملکرد آنها می پردازد . در تقاطع طراحی، مهندسی و علم، فناوری معماری به دنبال خودکارسازی و تقویت فرآیند طراحی برای تسریع ساخت و ساز، مدیریت پشتیبانی و اطمینان از عملکرد بالای مصالح، سیستم ها و سازه ها است. دیجیتالی شدن فرآیند معماری به تولید، عملکرد، پایداری محیطی و کارایی اقتصادی مربوط می شود.

رشته ی فناوری معماری

فناوری معماری به خودی خود یک رشته گسترده است. در حال حاضر، نوآوری هایی مانند مدل سازی اطلاعات ساختمان (BIM)، طراحی محاسباتی، ساخت رباتیک، تجزیه و تحلیل عملکرد ساختمان و هوش مصنوعی بر این رشته غالب هستند. چندین موضوع تحقیقاتی در حال انجام است و آینده ای را بررسی می کند که در آن فناوری ذاتی فرآیند طراحی است.

استفاده از فناوری برای دستیابی به پیچیدگی در اشکال معماری، بهبود همکاری حرفه ای و استفاده از رویکردهای طراحی مقرون به صرفه از مزایای قابل توجه است. برنامه های کاربردی آینده به طور فزاینده ای نیاز خواهند داشت که حجم زیادی از داده های پیچیده را مدیریت کنند، مدل های طراحی را پیش بینی کنند، سیستم های احیا کننده را در نظر بگیرند و واقعیت افزوده را با دنیای فیزیکی ترکیب کنند.

برخی از پزشکان تاریخ تولد فناوری معماری را به زمان نظریه های ویترویوس در مورد این موضوع می دانند. طبقه‌بندی او از گونه‌شناسی، سبک‌ها، مصالح و تکنیک‌ های ساخت‌ و ساز تأثیر قابل‌ توجهی بر توسعه رشته‌های متعددی از جمله مهندسی عمران، مهندسی سازه، فناوری معماری و سایر روش‌ها داشت.

مصالح ساختمانی

آجر، سنگ، الوار و فولاد اصلی ترین مصالح ساختمانی بودند که تا پایان قرن بیستم مورد استفاده قرار می گرفتند. روش های ساخت و ساز متکی به کار دستی، ابزارهای کمتر پیچیده و مواد به دست آمده در منطقه است. تکنیک‌های ساختمانی مدرن بسیار پیچیده‌تر هستند و دیوارها، کف‌ها و سقف‌ های یک ساختمان از اجزا و لایه‌های متعدد ساخته شده‌اند. با پیشرفت روش‌شناسی معماری، تغییر به سمت طراحی با فناوری حیاتی است.

فناوری در حال تغییر صنعت معماری است

فناوری در حال تغییر اساسی صنعت AEC است که ما آن را می شناسیم. طراحی مبتنی بر داده‌ها، ساختمان‌ها را قادر می‌سازد تا داده‌های کاربر و زمینه‌ای را برای دستیابی مؤثر به معیارهای عملکرد، پیاده‌سازی کنند. این رویکرد به سازه‌ها اجازه می‌دهد تا به طور مؤثرتری ساخته شوند، تصمیم‌گیری‌ها سریع‌تر گرفته شوند و ساکنان راحت‌تر شوند. داده ها ستون فقرات فرآیند طراحی WeWork را تشکیل می دهند . تصمیم‌گیری در مورد مکان‌های ساختمان‌های جدید، نزدیکی به امکانات رفاهی، ترتیب ساخت و ساز و طراحی داخلی بر اساس اطلاعات به دست آمده هدایت می‌شود.

همچنین

علاوه بر این، مدل‌های کسب‌ وکار معماری سنتی ، روش‌های تحویل، و سیستم‌های ارتباطی به سمت برآوردن الزامات خاص و قابل تحویل‌های قدیمی سوق داده شده‌اند. در نتیجه، خدمات معماری در مقیاس پذیری با حفظ کیفیت و جدول زمانی پروژه با مشکل مواجه می شوند. فناوری هایی مانند BIM و ابزارهای تجسم به یک روش استاندارد در صنعت تبدیل شده اند. به جای تغییر اساسی در فرآیند طراحی، آنها به تدریج خدمات طراحی فعلی و مدل های تجاری را بهبود بخشیده اند.

فناوری همچنین طراحی را دموکراتیک می کند و آن را برای مخاطبان وسیع تری قابل دسترس می کند. با خودکارسازی و افزایش وظایف سنتی در فرآیند طراحی، هزینه‌های عملیاتی کاهش می‌یابد و به این ترتیب خدمات طراحی مقرون به صرفه‌تر می‌شوند. در آینده، شهروندان ممکن است این قدرت را داشته باشند که بر طراحی و برنامه ریزی شهری از طریق داده های کاربر تأثیر بگذارند، مدلی که بسیاری از شهرها بر اساس آن ساخته شده اند معکوس کنند.

نقش معمار

فناوری نه تنها صنعت معماری بلکه نقش یک معمار را تغییر می دهد. متخصصانی که به طور دیگری به طراحی، طراحی و جزئیات مشغول بودند، بیشتر درگیر عملکرد، تولید و فرآیندهای ساختمان هستند. فن‌آوران معماری دارای درک تخصصی هستند که زیربنای طراحی ساختمان‌ها ، مربوط به فرآیند و محصول نهایی است. آنها به‌طور یکپارچه تلاش‌ها را بین دنیای طراحی و مهندسی ادغام می‌کنند و از تفکر کل‌نگر دفاع می‌کنند و ایده‌های مفهومی را با اجرای طراحی پیوند می‌دهند.

مهارت

فناوری نیاز به مهارت های جدیدی دارد که از چندین رشته مانند تجزیه و تحلیل داده ها، کدگذاری و تجسم عبور می کند. نقش معمار گسترده تر می شود و به آنها امکان می دهد به راحتی با صنایع پشتیبان همکاری کنند. داده ها و عملکرد با شهود و خلاقیت در فرآیند طراحی، به دلیل فناوری ها، همزیستی دارند. دیجیتالی شدن با خودکار کردن کارهای تکراری و تقسیم کارها به تخصص بسیار تخصصی به بهینه سازی گردش کار سنتی کمک می کند. بنابراین طراحی در هر مرحله از چرخه عمر ساختمان درگیر می شود نه فقط در آغاز.

دیجیتالی شدن

با افزایش سرعت دیجیتالی شدن ، صنعت به سمت آینده‌ای پیش می‌رود که در آن داده‌های عملکرد هر ساختمان در دسترس است، دانش حرفه‌ای منبع باز و کدگذاری شده است و طراحی بر روی پلت‌فرم‌های قابل همکاری عمل می‌کند. افرادی که در محیط ساخته شده زندگی می کنند، اقتدار بیشتری در تأثیرگذاری بر طراحی ساختمان خواهند داشت. در نتیجه، طراحان باید فعال‌تر شوند و از نگاه انتقادی استفاده کنند تا اطمینان حاصل کنند که معماری و طراحی به اصول خود صادق هستند. چالش عمده بعدی صنعت معماری تضمین این است که فناوری‌های مخرب ایجاد مکان‌ها و فضاهایی برای منافع عمومی را ممکن می‌سازد.